Ο καλός καφές

Όπως κάθε εργαζόμενος που σέβεται τον εαυτό του στη Γαλλία, κάθε μέρα στις 12 ακριβώς τρέχουμε στην τραπεζαρία για το γεύμα. Υπάρχει μια ιεροτελεστία που περιλαμβάνει αρχικά το στήσιμο στην ουρά (συχνά για μισή ώρα!), ενώ στη συνέχεια παίρνουμε κατά σειρά: δίσκο, χαρτοπετσέτα, μαχαίρι, πηρούνι, κουταλάκι του γλυκού (προσοχή: όχι γλυκό του κουταλιού), ποτήρι (φθαρμένο από τα πολλά πλυσίματα στο πλυντήριο αλλά πάντα καθαρό), αναψυκτικό (ή αρωματισμένο νερό), γλυκό, σαλάτες, τυρί, και στο τέλος το κυρίως πιάτο (πάντα δύο ή τρεις επιλογές, απαραιτήτως μια για χορτοφάγους και τουλάχιστον ένα πιάτο με μη χοιρινό κρέας – η politically correct αντιμετώπιση της διατροφικής ιδιαιτερότητας των αράβων). Ακολουθεί το γεύμα (συνήθως κάθε κλινική συγκεντρώνεται σε καθορισμένο τραπέζι που παραδοσιακά «της ανήκει»), στο τέλος του οποίου πάντα κάποιος από τους συνδαιτημόνες προσφέρεται να φέρει καφέ για όλους.

Ο καφές είναι ένα θέμα. Ο ανυποψίαστος ταξιδιώτης – προσωρινός συνεργάτης πρέπει να γνωρίζει για να μη βρεθεί προ δυσάρεστης εκπλήξεως. Καταρχάς σημειώνεται ότι τα προσφερόμενα ροφήματα προέρχονται από ένα αυτόματο μηχάνημα που παρέχει τις εξής επιλογές:
α. Βραστό νερό
β. Ζεστό γάλα
γ. Ένα καυτό κατάμαυρο νερομπλούκι με δυσοίωνα πικρή οσμή. Ναι, αυτό ονομάζεται καφές.

Παραθέτω λοιπόν μια σειρά από οδηγίες για την αποφυγή κάθε κακοτοπιάς:

1. Ζητήστε τσάι. Θα σας φέρουν ζεστό νερό και αν είστε τυχεροί ένα φακελλάκι με το οποίο θα παρασκευάσετε κατά βούληση το ρόφημα. Εναλλακτικά, μπορείτε να πιείτε το ζεστό νερό (αφού το αφήσετε να κρυώσει). Η πιο ασφαλής επιλογή, και επιπλεόν ξεκούραστη.

2. Ζητήστε καφέ «με απίστευτα πολύ γάλα». Εξασφαλείστε ότι ο καφές δεν υπερβαίνει σε αναλογία το 1:6 επί του γάλακτος. Προσθέστε τουλάχιστον 5 κύβους ζάχαρης. Κλείστε τη μύτη σας. Δοκιμάστε με την άκρη της γλώσσας. Η επιλογή αυτή κρύβει κινδύνους, αλλά τι είναι η ζωή χωρίς λίγο ρίσκο;

3. Προσφερθείτε πρώτος απ’όλους. Κουραστικό, και γεμάτο ευθύνες. Σας δίνει όμως τη δυνατότητα να παρασκευάσετε ένα ρόφημα πειραματιζόμενοι και να αφήσετε τους άλλους να δηλητηριαστούν χωρίς τύψεις.

4. Παρασκευάστε καφέ χωρίς γάλα, αραιωμένο με ζεστό νερό, με προσθήκη ζάχαρης.
-Προσχή στην ποσότητα της ζάχαρης! Γενικά οι φυσιολογικοί άνθρωποι πεθαίνουν από κεραυνοβόλο πικριλίαση αν η ποσότητα της ζάχαρης που προστεθεί είναι μικρότερη από 50 γραμμάρια (περίπου 6 κουταλιές).
-Προσοχή στην αραίωση! Κάθε αραίωση μικρότερη από 1:10 θεωρείται επικίνδυνη και πρέπει να αποφεύγεται!
-Προσοχή στη θερμοκρασία! Το διάλυμα αυτό αποτελεί πρότυπο υψηλής θερμοχωρητικότητας και υπό Κ.Σ. παραμένει καυτό για 12-16 ώρες. Οδηγία: Περιμένετε 20 λεπτά. Κατόπιν πείτε 6 φορές το πάτερ ημών και μετά από κάθε μία φυσήξτε τον καφέ 12 φορές. Μετά τη διαδικασία μπορείτε να δοκιμάσετε με την άκρη της γλώσσας σας, αφού πρώτα την έχετε ασφαλίσει για ανήκεστο βλάβη από εγκαύματα. Πάντα να χρησιμοποιείτε πυρίμαχα γάντια! Το γυαλί είναι καλός αγωγός της θερμότητας.

Αν παρόλα αυτά θέλετε να ζήσετε στα όρια, αραιώστε σε 3 μέρη νερό και προσθέστε μόνο 2-3 κουταλιές ή κύβους ζάχαρης. Κατόπιν: Αφήστε να κρυώσει (βλ. παραπάνω), κλείστε τα μάτια, πάρτε βαθιά ανάσα, αναλογιστείτε τη ζωή σας, που είσασταν, που είσαστε, ποιο το νόημα όλων αυτών, πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός, πότε είμασταν παιδιά, που νά ‘ναι όλοι οι παλιοί σας φίλοι, ή μάλλον μη σπαταλήσετε τις τελευταίες σκέψεις σας αναλογιζόμενοι τη ζωή σας, έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα περάσει ολόκληρη μπροστά απ’ τα μάτια σας από μόνη της, σκεφτείτε μόνο τι πάτε να κάνετε, τι κρίμα τόσο νέος, και τι φρικτός θάνατος. Μετά δοκιμάστε.

5. Το ζήτημα του σκέτου καφέ
Το ζήτημα του σκέτου (χωρίς αραίωση – χωρίς γάλα – χωρίς ζάχαρη) καφέ τέθηκε για πρώτη φορά στη συνδιάσκεψη του Κιότο. Η ολομέλεια αποφάσισε ομόφωνα την κατάταξή του στα άκρως επικίνδυνα παρασκευάσματα και επέτρεψε τη χρήση του μόνο στη βιομηχανία και κάτω από αυστηρά μέτρα ασφαλείας. Κάποτε, εξαιτίας ενός ατυχήματος ένας άτυχος ήπιε μια γουλιά σκέτου καφέ. Τον βρήκαν με μια έκφραση απερίγραπτου τρόμου σχηματισμένη στο πρόσωπό του. Το περιστατικό πέρασε στο θρύλο και έγινε θέμα διηγήματος του Howard Philips Lovecraft. Ή θα γινόταν αν ο HPL δε μας είχε αφήσει χρόνους εδώ και εβδομήντα χρόνια.

Αυτά, και όποιος εξυπνάκιας πιστεύει ότι «για να απολαύσεις το σωστό γαλλικό καφέ πρέπει να τον πίνεις σκέτο», ας έρθει να μου το πει εδώ πάνω.

Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω

Το τελευταίο καλοκαίρι που θυμάμαι ότι θα μπορούσα να είμαι ξέγνοιαστος ήταν το 2002, πριν πάω στο στρατό. Τότε, όμως, στην τελευταία εφημερία μου στο Γενικό Νικαίας κόντεψα να κολλήσω ηπατίτιδα C από ένα ναυάγιο της ζωής, και πέρασα τους δύο μήνες των διακοπών μου μέσα στην αγωνία. Από τότε:

Στο στρατό με πέρασαν για κάποιον άλλο και με έστειλαν στις πιο μάχιμες μονάδες τους να κρατάω ψηλά το ηθικό των λοκατζήδων

Στα χρόνια της ειδικότητας που ακολούθησαν έλιωσα στις εφημερίες, στη λάτζα και το άγχος της (επαγγλματικής) επιβίωσης

Το τελευταίο εξάμηνο προγραμμάτισα στην εντέλεια την προσωρινή μου μετανάστευση, προσδοκώντας σε καλύτερες και πιο ουσιαστικές επαγγελματικές ημέρες, που τις έχω ανάγκη και τις περιμένω χρόνια τώρα:

Το σεπτέμβρη ήρθα στη γαλλία για 20 μέρες, γράφτηκα στον ιατρικό σύλλογο που κατά τα φαινόμενα είναι πολύ σημαντικός θεσμός εδώ πάνω, πέρασα τη στρεσσάρα της πρώτης επαφής με την Κλινική, έμεινα σε εστία 2 Χ 3, έψαξα σπίτι και δε βρήκα, γύρισα στην αθήνα, δούλεψα ένα μήνα, μου είπαν ότι η εγγραφή στον ιατρικό σύλλογο δεν μπορεί να γίνει, έτρεξα και έβγαλα τα έγγραφα που έπρεπε, τα μετέφρασα, τα έστειλα τελευταία στιγμή, με έγραψαν, παράλληλα έτρεχα για χιλιάδες διαδικαστικά, παράλληλα διάβαζα για τις εξετάσεις, παράλληλα προσπαθούσα να δω και κανέναν άνθρωπο, πρώτη νοέμβρη ξανάφυγα, τα άφησα όλα πίσω κουβαλώντας 50 κιλά μπαγκάζια σα μετανάστης του 50, και άρχισα: το πρωί δουλειά μέχρι τις 7 το απόγευμα και στα διαλείμματα διάβασμα, το βράδυ διάβασμα, ύπνος 5 ώρες, πάλι στη γνωστή εστία, το πρωί δουλειά, το σαββατοκύριακο διάβασμα 30 ώρες, τη δευτέρα ξανά από την αρχή, στρεσσάρα προσαρμογής, στρεσσάρα γλώσσας, στρεσσάρα απουσίας αγαπημένων, πρόλαβα και βρήκα και σπίτι, ξαφνικά μου λένε ότι η εγγραφή μου στον ιατρικό σύλλογο είναι άκυρη, τρέχω, τους εξηγώ, δε με ξαναενοχλούν, το δεκέμβρη γυρίζω στην αθήνα, διαβολοβδομάδα, δίνω εξετάσεις, περνάω, τρέξιμο για τα υπόλοιπα διαδικαστικά, ψώνια, γυρίζω στη γαλλία με αυτοκίνητο, μπαίνω στο σπίτι, αγοράζω έπιπλα, μετακομίζω μόνος, ξανά κουβάλημα μέσα στο κρύο (πολύ κρύο), φτάνει το σαββατοκύριακο, στήνω έπιπλα, κυριακή βράδυ λέω: τώρα μπορώ να ηρεμήσω. Τώρα θα χαλαρώσω λίγο, θα ασχοληθώ επιτέλους με αυτό που ήθελα και τόσο περίμενα. Και τη Δευτέρα μου στέλνουν ένα γράμμα που λέει συγνώμη, αλλά σας διαγράψαμε από τον ιατρικό σύλλογο για λόγους παρατυπίας της εγγραφής σας.

Την πρώτη μέρα φρίκαρα.

Τη δεύτερη μέρα φρίκαρα.

Την τρίτη μέρα έβγαλα την κιθάρα, έπαιξα ένα τρίωρο σερί, ξεμπούκωσα, ξεθύμανα, ξαλάφρωσα και είπα: δε βαριέσαι, θα κοιμηθώ όταν πεθάνω.