Η πόλη, γνωστή με αυτή την ονομασία μόνο στους γερμανόφωνους, απλώνεται στα όρια της Γαλλίας από κάθε άποψη, γεωγραφική, λαογραφική, πολιτιστκή και γαστρονομική, κι αποτελεί στην πραγματικότητα μια προέκταση της Φλάνδρας στο γαλλικό έδαφος. Η βορειότερη μεγάλη πόλη της Γαλλίας προσπαθεί με κάθε μέσο να σε πείσει ότι φιλοξενεί πολύ λιγότερους από το ένα εκατομμύριο κατοίκους της. Οι οποίοι δηλώνουν σε κάθε ευκαιρία περήφανοι για την πόλη τους: τη φιλοξενία της, την καλοζωία της, τους ρυθμούς της. Και χαμογελάνε καλόκαρδα όταν τους κοροϊδεύουν για τη διάσημη ντοπιολαλιά τους, τα Ch’ti, που έγιναν από μάρκα μπύρας μέχρι το θέμα της ταινία με τη μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία του γαλλικού κινηματογράφου τα τελευταία χρόνια.
Το μεσημέρι, αν βγει κάποιος να περπατήσει λίγο έξω από το κέντρο, θα ακούσει ακριβώς στις 12 από μακριά τις σειρήνες των εργοστασίων να ειδοποιούν για το μεσημεριανό διάλλειμμα. Δυσοίωνες, σα θλιβεροί λύκοι των μεσημεριών, σαν να πλανάται ακόμα στον αέρα ο ήχος από τις πολεμικές σειρήνες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν ο Ρόμελ βομβάρδιζε αλύπητα την πολιορκημένη πόλη.
Να μπαίνω με το Punto στη boulevard peripherique αργά το απόγευμα, να χαζεύω στ’ αριστερά την κορυφή του καθεδρικού, το ρολόι του εμπορικού επιμελητηρίου και την οξυκόρυφη στέγη του κτηρίου της Voix du Nord, σκιές στο σούρουπο, να βγαίνω στην παλιά πόλη, στην οδό Gand με τα μπαράκια και τα εστιατόρια, και το το Monsieur Jacques πάντα εκεί χαρούμενο, ύστερα στο διαμέρισμά μου για λίγο, φρέσκο ψωμί, σταφιδόψωμο και σοκολάτες, και σκέψεις, πάλι χειρούργησα, πάλι δε χειρούργησα, πάλι μπόρεσα, πάλι δεν μπόρεσα, και η μουσική πάντα να παίζει, αυτή ήταν η ζωή μου για ένα χρόνο, εδώ έζησα, στη Lille, την πόλη του Βορρά, και φεύγω τώρα, κι αν πηγαίνω εκεί που αγαπώ, κι αν ξέρω ότι θα γυρίσω, μένει για λίγο μια πικρή γεύση στο στόμα.
Alons y λοιπόν,
31 Οκτωβρίου 2009
Εν πλω προς Πάτρα,
κάπως έτσι αρχισαν όλα
Εν πλω προς Πάτρα,
κάπως έτσι αρχισαν όλα
