Η Μαρία άκουσε το νέο με τη στωικότητα και τη γλυκιά κατανόηση της συντρόφου, μαγική αναλογία μελαγχολίας για τη νυχτερινή απουσία, παρηγοριάς για τη δική μου ταλαιπωρία, καλής διάθεσης για το αύριο το προορισμένο για μας, και εννοεί το αύριο το κυριολεκτικό, το χειροπιαστό, όχι το άπιαστο μέλλον, την αυριανή μέρα, ένα ακόμα εικοσιτετράωρο, αφιερωμένο όμως στη δική μας ζωή.
Θα χειρουργήσουμε πάλι το κοριτσάκι.
Λέει η Μαρία: εμείς είμαστε εδώ και φτιάχνουμε κουραμπιέδες, έχει σίγουρα μικρότερη σημασία για την ανθρωπότητα· λέω εγώ: έχω μια θεωρία, θα σου την πω κάποτε, ποια θεωρία, σκέφτομαι μετά, απλώς μια σκέψη, μια αύρα απ’ αυτές που διασχίζουν το μυαλό σε περιόδους έντασης κι ευαισθησίας: φτιάχνουν κουραμπιέδες, και για την ακατανόητη ισορροπία του σύμπαντος αυτό είναι πιο σημαντικό απ’ τα πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου