Πέμπτη 3 Ιανουαρίου 2013

Mississipi 39, Mississipi 40

ή μέσα στ' αργαστήρι,
με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια
θε να πεθάνεις για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
οι άνθρωποι που ποτέ δε θά χεις δει το πρόσωπό τους

Ν. Χικμέτ

Το πρώτο δώρο που έλαβα από τις κόρες μου είναι οι ώρες που περνάω στην αίθουσα με τις θερμοκοιτίδες τους, μην μπορώντας και κυρίως μη θέλοντας να κάνω οτιδήποτε άλλο από το να σκέφτομαι. Ώρες χωρίς τηλέφωνο, χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο, χωρίς άλλη έννοια από πράγματα χαρακτηρισμένα με ανεξίτηλο μελάνι από τις απαρχές του ανθρώπου ως σημαντικά.

Και λοιπόν πατέρα τι σκέφτεσαι αυτές τις πολύτιμες ώρες;

Σκέφτομαι ότι γενιές ανθρώπων, χρόνια και αιώνες πριν από σας, πριν από μας, δούλεψαν σκληρά στα εργαστήρια και τα γραφεία τους για να βρουν τους τρόπους εσείς να έχετε την ελπίδα σας. Ανθρωποι που δε σας γνώρισαν ποτέ κι ούτε ποτέ θα μάθετε την ύπαρξή τους ανακάλυψαν, επινόησαν, έχτισαν πέτρα πέτρα όλο αυτό το απίστευτο προστατευτικό κατασκεύασμα στο οποίο οφείλετε τη ζωή σας. Γιατροί, φυσιολόγοι, νοσηλεύτριες, τεχνικοί, φυσικοί επιστήμονες, τεχνολόγοι, ερευνητές κάθε είδους, σε απίστευτο βάθος χρόνου.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους αλληλέγγυους; Γιατί μόχθησαν τόσο πολύ τόσο πολλοί άνθρωποι για να μπορούν σήμερα να έχουν επιβιώσει οι κόρες μου, στα μικρά τους απόκοσμα φωτισμένα σκάφη, σε μια αίθουσα με το σουρρεαλιστικό όνομα Mississippi γραμμένο στην πόρτα της;

Κορίτσια, δε θα ζούσατε σήμερα αν η επιστήμη αποδεχόταν τους καιάδες, και τους κανόνες επιβίωσης του ισχυρού. Και αν στους υπόλοιπους τομείς της πορείας τους στον κόσμο οι άνθρωποι ξεχνιούνται και αλληλοσπαράσσονται, πόσα δεν έχουν να διδαχθούν από την ιατρική, αυτή την υπέροχη επιστήμη, που διαφυλάσσει το ακριβοδίκαιο μερίδιο της ελπίδας που αντιστοιχεί και στα πιο κατατρεγμένα από τα τέκνα της κοινωνίας που υπηρετεί! Και που επιβάλλει κανόνες ισότητας και αλληλεγγύης:

"Αν δώσουμε αμέσως όλες τις πανίσχυρες αντιβιώσεις στο παιδί σου, θα γλιτώσουμε την αναμονή των αποτελεσμάτων και θα θεραπευτεί εύκολα από μια υποτιθέμενη λοίμωξη, αλλά με αυτή τη στρατηγική σύντομα δε θα έχουμε επαρκείς αντιβιώσεις. Κι αν αυτή τη στιγμή υπάρχει διαθέσιμη λύση για το παιδί σου είναι γιατί άλλοι πριν από σένα αποδέχτηκαν σιωπηλά αυτόν τον κανόνα απόλυτης αλληλεγγύης, υπέστησαν τη βασανιστική αναμονή για τα αποτελέσματα των εξετάσεων πριν αποφασιστεί αν και ποια θεραπεία χρειάζεται".

Κορίτσια, δε θα ζούσατε αν οι λέξεις "κόστος" και "όφελος" είχαν στην ιατρική μόνο οικονομικό περιεχόμενο. Γιατί ήταν πιθανότερο να κοστίσετε στο κράτος περισσότερο από ότι ήταν πιθανό να αποδόσετε...

Κορίτσια, δε θα ζούσατε αν είχατε γεννηθεί σε μια θεοκρατική κοινωνία, που θα εναπόθετε τις ελπίδες της για σας σε θεότητες και θαύματα. Είχατε την τύχη να γεννηθείτε σε μια κοινωνία που από νωρίς ανέθεσε στην επιστήμη την ευθύνη για την υγεία, την ευζωία και την ευημερία των μελών της. Και να λοιπόν τι οραματίζομαι:

μια κοινωνία που υιοθετεί σιγά σιγά καθολικά τις αρχές στις οποίες οφείλετε την ελπίδα σας

μια αθεΐα που αντικαθιστά την πίστη στο θεό με την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους. Και με την αποδοχή ότι ο άνθρωπος όσα και να έχει πετύχει παραμένει πολύ μικρός μέσα στο σύμπαν, πολύ μικρός για να προβλέψει και να ελέγξει τα πάντα, πολύ μικρός για να μην είναι έρμαιο των τυχαιοτήτων. Αυτή την απλή, ήσυχη αποδοχή.

Ομως προσοχή, μικρός ακόμα και ατελής αλλά υπέροχος στη μάχη του ενάντια σε όλα αυτά, κα στην προσπαθειά του να μπορεί σιγά σιγά να καταλάβει, να προβλέψει, να θεραπεύσει.

Και είστε εσείς η απόδειξη για όλα αυτά, και είστε εσείς κορίτσια μου που μου τα λέτε όλα αυτά μέσα από τα γυάλινα διαστημοπλοιάκια σας, με τα παράξενα ονόματα Mississippi 39, Mississippi 40...

Παρίσι, 25 Δεκεμβρίου 2012

Δεν υπάρχουν σχόλια: