Μανιφέστο εντός παρενθέσεως

Μερικές κουβέντες εντός παρενθέσεως. Αναδημοσιεύω το κείμενο από το Blog Nylon.gr, που τιτλοφορείται «Μανιφέστο των blogs», με κάθε επιφύλαξη για το κατά πόσο με εκφράζει.

1. Τα blogs είναι διάλογος - ελεύθερος ανεμπόδιστος διάλογος ανάμεσα σε πολίτες.

2. Τα blogs είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία, και επικοινωνία.

3. Τα blogs δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα ή συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αυθεντική φωνή.

4. Τα blogs είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν “ενημερωτικά” και “μη ενημερωτικά” blogs. Μέσα από το διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε.

5. Τα blogs δεν τα γράφουν επαγγελματίες - τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.

6. Ο blogger δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες), και συνεπώς δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. O blogger αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου Δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη.

7. Η Πολιτεία, τα Media, οι επιχειρήσεις, και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της Ελληνικής κοινωνίας, αξίζει να παρακολουθούν τους bloggers και τον διάλογο τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτόν το διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα δικά τους καλούπια.

8. Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες για την δίωξή του.

9. Στο βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger.

Για τα γεγονότα που πυροδότησαν αυτή την προσπάθεια παραπέμπω στο περιεκτικότατο post του Chaca-Khan

Μπορεί να είμαι φρεσκότατος blogger αλλά είμαι παλιά καραβάνα γενικώς, γι’ αυτό παίρνω το θάρρος για μερικά σχόλια.

Σχετικά με το press.gr. Η διάδοση μιας ανεπιβεβαίωτης πληροφορίας και κυρίως η σύνθεση de novo μιας δήθεν πληροφορίας είναι τέχνη και ταυτόχρονα μικρόβιο και ψευδαίσθηση εξουσίας. Το internet και τελευταία ειδικά τα blogs είναι το τέλειο μέσο για αυτό το παιχνίδι. Άρα ήταν αναμενόμενο να εμφανιστούν τέτοια φαινόμενα. Οι συνθήκες όμως που κάνουν εκρηκτικό το μίγμα δε σχετίζονται με το internet. Είναι πολιτικές και κοινωνικές και περιστρέφονται γύρω από τη βεβαιότητα ότι όλοι οι πολιτικοί είναι χωμένοι στη διαφθορά, το ίδιο και οι δημοσιογράφοι και οι πάντες. Ότι ένα τεράστιο παιχνίδι παίζεται ερήμην μας. Αν ο κόσμος είχε εμπιστοσύνη στους θεσμούς, οι πληροφορίες θα ήταν το πολύ τίποτα urban legends και θα μιλούσαν για τεράστιους αρουραίους στους υπονόμους. Οι ίδιοι που διαμαρτύρονται για συκοφαντία σε βάρος τους έχουν καλλιεργήσει αυτό το κλίμα. Τώρα τους φταίνε τα blogs.

Η προσπάθεια επιβολής κανονισμών και μεθόδων ελέγχου του φαινομένου blogs είναι απολύτως αναμενόμενη. Και άργησε ανησυχητικά, αν θέλουμε να είμαστε κριτικοί απέναντι στην αποτελεσματικότητα του λεγόμενου κινήματος των bloggers. Συντάσσομαι με την αντίδραση ενάντια σε κάθε προσπάθεια χειραγώγησης, εκφοβισμού ή ακόμα και φίμωσης. Με την επιφύλαξη της επισήμανσης ότι, επειδή ο μαλάκας είναι ανίκητος, θα υπάρξουν διάφοροι δούριοι ίπποι που θα χρησιμοποιήσουν τη βολική ανωνυμία της blogόσφαιρας για ταπεινούς σκοπούς. Η επαγρύπνηση απαιτείται.

Σχετικά με το μανιφέστο τώρα, υπάρχουν δυο πράγματα: Το ένα είναι τα blogs ως μέσο έκφρασης και διάδοσης της πληροφορίας, τα οποία οφείλουν να διέπονται από κανόνες που γενικώς θα συμβαδίζουν με τους νόμους των κοινωνιών. Τα δεύτερο είναι η ομάδα των bloggers που χρησιμοποιεί αυτό το μέσο για να αναδείξει την ανάγκη για αλλαγή, ίσα δικαιώματα, δικαιοσύνη, ευαισθησία, καλαισθησία και ειλικρινή επικοινωνία. Δεν έχω καταλάβει σε ποιο από τα δύο αφορά το μανιφέστο. Γιατί το πρώτο χρειάζεται κανόνες δεοντολογίας (ή «ιπποσύνης») και όχι μανιφέστα, ενώ το δεύτερο είναι τόσο ετερόκλητο και αυθόρμητο που κάθε προσπάθεια καθοδήγησης ή κεντρικού ελέγχου θα πέσει στο κενό.

Κλείνει η παρένθεση.

Jouons!

Κατ’ αρχάς να ευχαριστήσω τους φίλους μου Hypocrite lecteur και Φιλήμονα που με κάλεσαν σε ένα ιστολογιακό παιχνίδι. Και όταν λέω φίλους το εννοώ γιατί ποιος θα καλούσε κάποιον που σχολιάζει στο blog του μια φορά κάθε 20 μέρες; Με συγκινούν γιατί τα βιώματα τα παιδικής μου είναι πολύ σκληρά: κανένας δεν ήθελε να παίξει με το παράξενο παιδάκι με τα γυαλιά που μίλαγε συνέχεια για θεωρίες. Το παιχνίδι αυτό λέγεται 123 και είναι πολύ ωραίο: πρέπει να βρείς το πιο κοντινό βιβλίο σου και να αντιγράψεις τη σελίδα 123, και συγκεκριμένα την πέμπτη περίοδο στο blog σου.

Ξεπερνώντας το σοκ της συνειδητοποίησης της αμάθειάς μου, αφού πήρα μια γεύση του τι διαβάζει ο μέσος Έλληνας blogger, και κυρίως ποιο βιβλίο βρίσκεται τυχαία δίπλα του, συμμετέχω κι εγώ, χωρίς όμως να δύναμαι να σας εντυπωσιάσω, φίλοι μου. Ανοίγω το δεξί συρτάρι του γραφείου που κάθομαι και τραβάω το μοναδικό βιβλίο. Έχει τίτλο «Det nye testamente» και πρόκειται για την Καινή Διαθήκη στα νορβηγικά. Ευτυχώς παράλληλα τίθεται και η αγγλική μετάφραση, ώστε στη δεύτερη στήλη της σελίδας 123 διαβάζουμε από το κατά Μάρκον:

“I tell you therefore, whatever you ask in prayer, believe that you have received it and it will be yours. And whenever you stand praying and you have a grievance against anyone, forgive him so that your Father in heaven may forgive you your trespasses.”

Ορίστε, κάτι μάθαμε και σήμερα: Ότι ο Paulo Coelho διάβασε την Καινή Διαθήκη στα νορβηγικά.

(Δεν παραθέτω τη νορβηγική απόδοση γιατί μπορεί να με εντοπίσει η Gunvor που με ψάχνει ακόμα).

Καλώ κι εγώ (I summon…) το φίλο μου Dr Herbert Steinert του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, και τους Επικούριο, Charles Manson, Charles Bronson και Μπομπ το Μάστορα. Όλο και κάτι ενδιαφέρον θα διαβάζουν. Άντε, καλώ κι ένα υπαρκτό πρόσωπο (ο Θεός να το κάνει), τον Ελέφαντα.

Πρελούδιο ΙΙ

Λίγους μήνες μετά, ένα κείμενο του Richard Feynman με έβαλε σε σκέψεις:

Κάποτε κάποιος από τους συνεργάτες του προσπάθησε να τον φέρει σε δύσκολη θέση όταν έμαθε ότι ο νομπελίστας φυσικός προσπαθούσε να ορίσει τους κανόνες και τις εξισώσεις που διέπουν την κίνηση των πιάτων που πετούσαν οι φοιτητές στον αέρα παίζοντας.
«Γιατί; Τι νόημα έχει να το κάνεις αυτό; Ποια η χρησιμότητα μιας τέτοιας θεωρίας;» θα τον ρώτησε, έχοντας στο μυαλό του τα σημαντικότερα θέματα που θα έπρεπε να απασχολούν ένα μεγάλο επιστήμονα.
«Το ζητούμενο δεν είναι η χρησιμότητα. Το ζητούμενο είναι το παιχνίδι», απάντησε ο Feynman. «Η χρησιμότητα θα βρεθεί μετά».

Πρώτη υποψία, λοιπόν, ότι ένα ευγενές κίνητρο κατασκευής μιας θεωρίας ίσως είναι απλώς το παιχνίδι.

Ύστερα ήρθε το Δεύτερο Ελάχιστο Ημερολόγιο.
Σε ένα μνημειώδες του κείμενο, ο U. Eco κατασκευάζει ένα άψογο σύμπλεγμα επιχειρημάτων και αποδεικνύει ότι είναι αδύνατη η κατασκευή ενός χάρτη σε κλίμακα 1:1. Σε πολλά άλλα κείμανά του, μάλιστα, φλερτάρει με την κατασκευή άχρηστων θεωριών και «πρωτοκόλλων» συμπεριφοράς ή «οδηγιών χρήσεως», για περιστάσεις εντελώς εκτός πραγματικότητας.

Καλό το Όνομα του Ρόδου, μείζων το Εκκρεμές, αλλά μ’ αυτά τα κείμενα ο Eco εισάγει ένα νέο πεδίο της διανόησης. Σε μια σειρά από κείμενα, αφήνει τη σκέψη του να παίξει, ακολουθεί υπαρκτούς κανόνες και, όπως ο Feynman, καταλήγει σε συμπαγή κατασκευάσματα, που αιωρούνται στον αιθέρα ενός σύμπαντος μη εφικτού, μη χρήσιμου και εν τέλει ολοκληρωτικά μη σημαντικού.

Ποια διαφορά έχουν οι θεωρίες αυτές από τις θεωρίες των εφηβικών μου χρόνων; Νομίζω ότι η μεγάλη διαφορά είναι το κίνητρο και αφετηρία για την κατασκευή. Ο wannabe famous neurosurgeon θέτει στον εαυτό του ένα στόχο: να ερμηνεύσει. Άλλοι θέτουν άλλους στόχους: να ταξινομήσουν, να διευκολύνουν, να... Όσο χιούμορ κι αν χρησιμοποιήσουν, όσο γέλιο κι αν προκαλέσουν, είναι καταδικασμένες να ξεχαστούν και να αποτύχουν. Τα κατασκευάσματα του Feynman και του Eco, εκκινούν από την επιθυμία για παρερμηνεία του σύμπαντος, με όπλο τους κανόνες του και την απλή παρατήρηση. Δημιουργήθηκαν χωρίς σκοπό, για τη χαρά του παιχνιδιού! Κανένα άγχος για τη χρησιμότητα. Ίσως και σαν αντίδραση στην ακατανίκητη τάση των ανθρώπων να ερμηνεύουν και να προσπαθούν να προβλέψουν κάθε τι, ειδικά σχετιζόμενο με την ανθρώπινη συμπεριφορά, με διάφορες θεωρίες του ποδαριού. Όπως του φίλου μας στη βόρεια πόλη, το 1997. Και όλων μας, φυσικά.

Πρελούδιο Ι

Όλα ξεκίνησαν τον Αύγουστο του 1997.

Σε ένα χώρο συγκέντρωσης φοιτητών, εν μέσω ενός μεγάλου πανηγυριού παντού γύρω μου, σε μια πόλη μακριά από δω.

Εκεί, ένας φιλόδοξος διοπτροφόρος wannabe famous neurosurgeon, μας κοίταξε με βλέμμα που ελίχθηκε με χάρη ανάμεσα σε καπνούς αγνώστου προέλευσης, γκέλαρε σε μεθυσμένες στρουμπουλές ιραλανδέζες, σε νορβηγίδες με χαριτωμένα ονόματα όπως Gunvor, Ugstar και άλλα που ταιριάζουν πιο πολύ σε βασιλείς Viking, και κατέληξε ζαλισμένο λίγο έκκεντρα από τον τελικό του προορισμό. Ύστερα, μας κάρφωσε με τον αφοπλιστικό του αφορισμό:

«Λοιπόν, έχω καταλήξει ότι υπάρχουν τρεις θεωρίες για την κατανόηση του γυναικείου μυαλού: Η θεωρία του σκληρού δίσκου, η θεωρία της αψογοποίησης και η θεωρία του ***.» Κατά τη διάρκεια της παύσης που ακολούθησε, ο ΣΔ δίπλα μου, τον κοίταξε με το βλέμμα που θα τον έκανε διάσημο τα επερχόμενα χρόνια.

Ερωτήματα κατέκλυσαν το μυαλό μας:

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Πως τη σκέφτηκε αυτή τη σοφία; Θα μας κάνει κοινωνούς της μεγαλοφυούς σύλληψης ή φοβάται ότι θα εξαπολύσει τη Δύναμη; Τι σκατά σημαίνει ***; Γιατί τρεις θεωρίες για κάτι τόσο μονοδιάσταστο όσο το γυναικείο μυαλό και όχι μία, uber alles θεωρία, η ενοποιημένη Θεωρία Που Τα Εξηγεί Όλα; Και τέλος, και πάνω από όλα τα άλλα, γιατί να θέλει ένας άνθρωπος να ονομάσει το ξανθομάλλικο αγγελούδι του «Gunvor»;

Όλη μου τη ζωή την πέρασα εξηγώντας τα ανεξήγητα με εγγυημένη αποτυχία. Σ' όλη μου τη ζωή ακούω θεωρίες. Ξέρω ότι με καταλαβαίνετε. Θεωρίες για σχέσεις, για φιλίες, για δουλειές, για το φλερτ, το σεξ, το γάμο, τους άντρες, τις γυναίκες, την κοινωνία, το ποδόσφαιρο, τις διακοπές, τους γονείς, Πώς να την Κατακτήσετε: The manual, Χ Κανόνες για Ευτυχισμένο Γάμο / Σχέση / Φιλία, Η Μεγάλη Ταξινόμηση των Σχέσεων, Μνημονικός Κανόνας για να Καταλάβετε τις Γυναίκες, θεωρίες, θεωρίες…

Η Gunvor με πλησίασε απειλητικά. Το προ ημιώρου νάζι στο βλέμμα της είχε οριστικά υποχωρήσει αμαχητί μπροστά στη ακατανίκητη θολότητα του αλκοόλ. Τουλάχιστον τώρα της ταιριάζει λίγο περισσότερο το όνομα, σκέφτηκα.

Αντέδρασα αντανακλαστικά. Εγώ δε θα γίνω θεωρία, σκέφτηκα. Μεθυσμένη ψηλή νορβηγίδα, βόρεια, καταμεσίς του αγνώστου; Ευχαριστώ δε θα πάρω. Κατέγραψα την εμπειρία στο σκληρό δίσκο, κοίταξα το αψογοποιημένο σώμα και είπα «Δε μας *** ρε Gunvor;». Δεν…

Ο αρχηγός δε μας εξήγησε τίποτα. «Θα σας πώ αύριο», είπε, αλλά μας ξέχασε. Το βράδυ κύλησε ήσυχα, και πριν κοιμηθώ, στην εστία, σκεφτόμουν τι σπρώχνει τους ανθρώπους να οργανώνουν τη γνώση και να ερμηνεύουν τα φαινόμενα. Να κατασκευάζουν θεωρίες που βασίζονται στην προσωπική εμπειρία και παρατήρηση, με μια αθώα γενίκευση που προσπαθεί να εξηγήσει τα πάντα με 3-4 βασικούς κανόνες. Θεωρίες Ιδίας Προέλευσης. Άχρηστες Θεωρίες.

My God, how naïf, σκεφτόμουν, δευτερόλεπτα πριν με συνταράξει ένα βροντερό χτύπημα στην πόρτα μαζί με μια αγριοφωνάρα που ούρλιαζε κάτι που έμοιαζε με το όνομά μου. Μια γενετική μνήμη, εμφυτευμένη από ιστορίες των γονιών μου για τη χούντα και των παππούδων μου για την Κατοχή, μου προκάλεσε μια έκρηξη φόβου, και με κατέκλυσε μια αίσθηση ότι με βρήκαν κι ότι θα σαπίσω στα μπουντρούμια.

Ήταν η Gunvor.

…Σχεδόν Άχρηστες Θεωρίες.

Μερικές Εξηγήσεις (ή Ποιος Είναι ο Algernon, αν θέλουμε να πρωτοτυπήσουμε)

Χιλιάδες μικροί και μεγάλοι φίλοι με βομβάρδισαν τα τελευταία 24ωρα με αγωνιώδεις επιστολές: Το ερώτημα που κυριαρχεί είναι: Ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Algernon που μπήκε τόσο βίαια στη ζωή μας, την αναστάτωσε, και τώρα κάνει ότι δε μας ξέρει; Υπομονή, φίλοι μου: Ορίστε η εξήγηση...

του Ποιητή: καταραμένος ήρως, αθώος για την αιτία, αλλά ένοχος στην Ουσία, η τραγική φιγούρα του Daniel Kayes βιώνει την άνοδο, το θρίαμβο, την πέρα από κάθε λογική αναγνώριση, που όμως -αλίμονο- δε δικαιούται: του χαρίστηκε, δεν την κέρδισε! Το ποντίκι εργαστηρίου με το όνομα Algernon στο μυθιστόρημα Flowers for Algernon, αποκτά κατά τη διάρκεια ενός πειράματος υπερφυσική νοημοσύνη, η οποία όμως σταδιακά εκπίπτει και χάνεται. Η Πτώση! Τελικά το ποντίκι τα τινάζει.

του Ορθολογιστή: Σίγουρα δεν πρόκειται για το καλύτερο μυθιστόρημα του O.W. Παρόλα αυτά, το “The importance of being Earnest”, με πρωταγωνιστή τον φυγόπονο, ευθυνόφοβο, καλοπερασάκια και κρυψίνου Algernon, διαθέτει τίτλο με σπάνια λεπτότητα, ο οποίος υπονοεί τη διακριτική προσέγγιση σε ένα πρόβλημα που με απασχολεί συνεχώς. Η ελληνική μετάφραση αστοχεί μεν στο λογοπαίγνιο (ο έτερος πλην του Algernon πρωταγωνιστής ονομάζεται Ernest), διατηρεί όμως τη λεπτή ειρωνία την τόσο χαρακτηριστική του συγγραφέα. Πραγματικά, το πνεύμα του O.W. με τους χαρακτηριστικούς μινιμαλιστικούς αφορισμούς και τις γενικεύσεις του, διαπνέει κάθε προσπάθεια απαλλαγής από μια σοβαρότητα που παραμένει δεμένη στο άρμα της άκρατης χρησιμοθηρίας και της απο-ασκοπο-ποίησης που η σημερινή κοινωνία επιβάλλει με μια μπλαμπλαμπλα...

του Άντρα: Γιατί Algernon; Γιατί έτσι μ’ αρέσει. Είναι επικό, θα μπορούσε να ανήκει σε ιππότη της Στρογγυλής Τραπέζης ή σε ήρωα του Tolkin, και μάλιστα στο πλευρό των Καλών (fuck villains). Φτάνει πια μ’ αυτά τα κομπλεξικά λογοτεχνικά ονόματα ποιητών και λοιπών αηδιών. Καιρός για λίγη ωμή δύναμη. Algernon, YEAH!

Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός

Για χρόνια ζούσα σοβαρός.

Ακόμα και τώρα, ο κόσμος νομίζει πως παραμένω σοβαρός στην ουσία μου. Το επάγγελμά μου απαιτεί από μένα να διατηρώ τη σοβαρότητά μου, γιατί ασχολούμαι με serious matters. Δεν μπορεί κανείς να γελάει με τέτοια πράγματα. Οι συνάδελφοί μου μ’ εκτιμούν απεριόριστα γι’ αυτό το χαρακτηριστικό, οι «πελάτες» μ’ εμπιστεύονται.

Και οι φίλοι μου είναι σοβαροί. Πυλώνες της κοινωνίας, οικογενειάρχες, με σχέδια και προοπτικές. Με χρήσιμα επαγγέλματα και αρχές. Υπάρχει όμως κάτι...

Η ανάγκη για σοβαρότητα μας προκέυψε από τον ψυχαναγκασμό για την επίτευξη των στόχων μας. Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός σχετίζεται με την ανάγκη του να είναι αποτελεσματικός στο κυνήγι του σκοπού. Στον ορθολογισμό, το μεγάλο όπλο της επιστήμης και δομικό στοιχείο του πολιτισμού μας, αρμόζει η ανάλογη σοβαρότητα. Η εμπιστοσύνη που απαιτείται για ομαλές και παραγωγικές κοινωνικές σχέσεις δεν κερδίζεται χωρίς σοβαρότητα. Με λίγα λόγια, η σοβαρότητα είναι χρήσιμη. Όταν η ανάγκη για χρησιμότητα εκλίπει, η σοβαρότητα περισσεύει.

Πολλοί άνθρωποι διαισθάνονται ότι πρέπει να αντιδράσουν στη σοβαρότητα που τους περιτριγυρίζει. Ότι το οφείλουν στον εαυτό τους και τον κόσμο. Και με μεγάλη ευκολία γλιστρούν προς τη γελοιότητα. Γιατί νομίζουν ότι το αρχικό πρόβλημα είναι η υπερβολική σοβαρότητα, ενώ στη πραγματικότητα το πρόβλημα είναι η υπερβολική χρησιμοθηρία.

Στην πραγματικότητα, η χρήση του χιούμορ, της πλάκας, της σάτιρας και του γέλιου αντιμετωπίζεται από μια ενοχική κοινωνία ως άλλοθι για τη συντριπτική σοβαρότητα που επιβάλλει στα μέλη της. Δηλαδή, έχει κι αυτή τη χρησιμότητά της.

Μα τις χίλιες πίπες, είμαστε περικυκλωμένοι.

Θα ήθελα να αποδείξω ότι:

1. η χρησιμότητα είναι εφικτή και χωρίς τη σοβαρότητα. Και δεν εννοώ ως χρησιμότητα την απενοχοποίηση μιας υπερ-σοβαρής κοινωνίας μέσω του χιούμορ και του γέλιου, ή τη σάτιρα που «μπορεί να μας κάνει καλύτερους». Εννοώ καθαρή χρησιμότητα, επιστημονική ερμηνεία, οργάνωση, λειτουργικότητα, όλα όσα για να επιτευχθούν υποτίθεται ότι προαπαιτούν το να είναι κανείς σοβαρός.
   
2. με μεγάλη σοβαρότητα, σύμφωνα με τις αρχές του ορθολογισμού, μπορεί κάποιος να δραστηριοποιηθεί στο χώρο του μη-χρήσιμου.

Εντάξει, θα ήμουν υπερβολικός αν υποστήριζα ότι αυτή η μικρή αντισυμβατική κίνηση μπορεί να έχει ισχυρό αντίκτυπο οπουδήποτε. Ας είμαστε σοβαροί. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα παιχνίδι για τους φίλους μου, που το παίζουμε χρόνια τώρα, κι αν κανείς θέλει να συμμετέχει, το blog αυτό του δίνει την ευκαιρία.

Άλλωστε, υπάρχει και κάτι ακόμα: Υπάρχουν πραγματικά σοβαρά πράγματα στη ζωή: Χμ...