Η σχετικότητα της συχνότητας

Μια από τις πρώτες ερωτήσεις που έκανα σχετικά με το μέρος που μένω ήταν αν χιονίζει συχνά. Η απάντηση ήταν στερεότυπη: « Μπα, σπάνια».
Μετά, άρχισαν τα πρώτα κρύα, και, κάπως διστακτικά, για να μη γίνομαι και φορτικός, ξαναρώτησα: «Ρε παίδες, σαν πολύ κρύο δεν κάνει; Μήπως το πάει για χιόνι;»
«Δε νομίζω», μου απάντησε ένας μικρός ειδικευόμενος. «Μπορεί, βέβαια, αλλά γενικώς χιονίζει σπάνια. Πολύ πιο συχνά βρέχει». Απέφυγα τα σχόλια για το προφανές της διαπίστωσης και συνέχισα το βίο μου αμέριμνος.
Το πρωί της Κυριακής χιόνισε.

Παρένθεση: Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, ένας φίλος φίλου, καλή του ώρα, προσπαθούσε να μου εξηγήσει ποιά κάρτα ήχου να διαλέξω για τον υπολογιστή μου.
«Πόση latency μπορείς να ανεχτείς;», ρώτησε.
«Τι σημαίνει latency;», απάντησε ο αδαής.
«Καλά, άστο αυτό. Πόσα bit θέλεις να υποστηρίζει;»
«Δεν καταλαβαίνω, τι σημαίνει bit;»
«Μμμάλιστα. Να στο θέσω αλλιώς. Οι εφαρμογές σου χρειάζονται μεγάλη RAM;»
«Κοίτα, δε θέλω να σε αναστατώσω, αλλά τι σημαίνει RAM;»
Με κοίταξε για λίγο ανέκφραστος, σκέφτηκε ότι ίσως αυτή η συζήτηση έπρεπε να γίνει μπροστά σε κάποιον υπολογιστή, κάποια άλλη στιγμή, μετά ρώτησε «Να σου πώ, την κάρτα τη θέλεις άμεσα; θέλω να πώ, βιάζεσαι;» και αμέριμνος ήπιε μια γουλιά από το γάλα του.
«Τι σημαίνει βιάζομαι;» τον κατακεραύνωσα, και λούστηκα με τα γαλακτοσταγονίδια.
Κλείνει η παρένθεση.

Σαν τον ταλαίπωρο του ανεκδότου, που καταφεύγει στην αστυνομία με τρία μαχαίρια στην πλάτη, πήγα σήμερα στη δουλειά και, τυλιγμένος με σκουφιά, κασκόλ και γάντια, ρώτησα: «Συγνώμη που σας ενοχλώ για τρίτη φορά, αλλά ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΠΑΝΙΑ;»
«...γιατί στην Αθήνα, όταν λέμε ότι χιονίζει σπάνια, εννοούμε μια φορά στα πέντε χρόνια!»
Με βομβάρδισαν εν χορώ με ένα καταιγισμό από «Eh! Alors!», «Mais, non!», «Pense pas!» και «Qu’ est – ce que tu dis!», και μου εξήγησαν ότι «σπάνια» σημαίνει 5-6 φορές το χρόνο.
Πράγματι, σπάνια. Σημαντικά λιγότερο από ότι στο Ελσίνκι.

Αλλά αυτό είναι το πρόβλημα: συνεχώς ξεχνάνε ότι μιλάνε σε Έλληνα.

Το σκοτεινό κίνητρο

Ξέρω ότι όταν τελειώσουν όλα αυτά, συχνά θα με ρωτούν αν αισθάνομαι ότι η επιλογή μου ήταν σωστή. Με δεδομένο ότι παρέκκλινα ελαφρώς των αναμενομένων, διαλέγοντας τη Γαλλία για να συνεχίσω την επαγγελματική μου ζωή, αντί της πολυφορεμένης στον κλάδο μου Αγγλίας.

Αναρρωτιέμαι τι πρέπει να απαντάω. Προφανώς, αν όλα πάνε καλά η επιλογή θα αποδειχτεί σωστή. Αν τα προβλήματα με τη γλώσσα και το «σφιχτό» σύστημα φανούν αξεπέραστα, θα έχω επιλέξει λάθος.

Νιώθω όμως ότι για να δικαιωθεί η επιλογή μου ούτε αρκούν, ούτε χρειάζονται όλες αυτές οι συνθήκες. Γιατί τα κριτήρια με τα οποία επέλεξα δεν ήταν ορθολογικά. Ούτε έψαξα ιδιαίτερα να βρώ το καταλληλότερο μέρος και μετά να στοχεύσω να βρεθώ εκεί, ούτε μελέτησα το σύστημα.

Είχα όμως μια γαμημένη διαίσθηση. Επιπλέον ήθελα να βάλω μια προσωπική πινελιά στην επαγγελματική μου πορεία που μέχρι τώρα ακολούθησε γενικώς την πεπατημένη. Ήθελα κάτι διαφορετικό, πιο ευρωπαϊκό, ούτε καν μπορώ να διευκρινήσω τι ακριβώς ήθελα.

Έτσι, η επιλογή μπορεί να θεωρηθεί εκ τω προτέρων αποτυχημένη (αφού τελικά βρέθηκα συγκυριακά εδώ, εγώ το μόνο που είπα ήταν «Θέλω Γαλλία», κι ακόμα κι αν πετύχω, η τύχη θα με έχει βοηθήσει). Ή εκ των προτέρων επιτυχημένη, αφού είμαι εδώ που θέλησα και ζω αυτό που θέλησα να ζήσω, ανεξαρτήτως αποτελέσματος.

Βέβαια, το αναγνωρίζω αυτό το κίνητρο, το σκοτεινό μου κίνητρο, που το ψάχνω μια ζωή.

Που είναι οι μύγες;

Παρατήρησα ότι δεν υπάρχουν μύγες. Ούτε κουνούπια. Έτσι, μπορείς να αφήνεις το παράθυρο ανοικτό για ώρα χωρίς να εισβάλλουν ανεπιθύμητα πετούμενα. Αναρρωτιέμαι αν οι ντόπιοι παρατηρούν την απουσία τους. Ακόμα και στις πλατείες που στις γιορτές στοιβάζουν τα όστρακα έξω από τα εστιατόρια, οι μύγες λάμπουν δια της απουσίας τους.

Πριν δύο μήνες, που ήμουν πάλι εδώ, είχα δει ένα κουνούπι. Καθόταν ήσυχο ήσυχο σε μια βιτρίνα. Το παρατήρησα για ένα δίλεπτο και το άφησα να ζήσει, από μια αίσθηση ιπποτισμού και υπόγειας σύνδεσης, μάλλον λόγω της καταγωγής μου. Επανέφερε γνωστές αναμνήσεις.

Φαντάζομαι τα έντομα μαζεμένα όλα μαζί σε μυστικό σημείο να συνομωτούν ενάντια στους ανθρώπους. Ελπίζω την ώρα της κρίσης το εν λόγω κουνούπι να δείξει ανάλογο συναισθηματισμό αν με συναντήσει.

Τι αμερικανιά.

Ντούζ ντ’Νοβάμπρ

Ι.

Η 10η μέρα στα ξένα ήταν η πιο δύσκολη μέχρι τώρα. Νιώθω άσχετος, δεν μπορώ να συνεννοηθώ, πολλοί με αγνοούν, άλλοι με λυπούνται, οι περισσότεροι αδιαφορούν.
Κινούμαι με αταίριαστο ρυθμό, παράταιρος, ανένταχτος σε καλοκουρδσμένο κι αφιλόξενο μηχανισμό.
Οι υπηρεσίες ακόμα εμφανίζουν ατέλειες στα χαρτιά μου, οι γραμματείς με βομβαρδίζουν με desolé, docteur.
Οι φίλοι κάπως μακριά.

Φτάνει όμως να γυρίσω στο δωματιάκι
να φορτώσω το δίσκο
να βάλω τα ακουστικά
να ρίξω μια ματιά έξω, στα βαγόνια που διασχίζουν φωτισμένα οριζοντίως και εκατέρωθεν το οπτικό μου πεδίο
να πατήσω το play

innuendo

κι ο freddy, σωτήρας μου για ακόμα μία φορά.

ΙΙ.

Ένας παλιός μου φίλος έχει γενέθλια σήμερα. Δεν του στέλνω μήνυμα, βαρέθηκα τα μηνύματα. Τον βλέπω πια στους γάμους των φίλων, how typical. Δεν ήταν όμως με όλους έτσι, ρε αντρέα. Μερικούς μόνο τους πήρε η μπάλα αλύπητα.
Στέλνω τις ευχές μου στον κυβερνοχώρο, σαν κάποιος παλιότερος που φωνάζει πάνω από ένα βράχο προς τη θάλασσα ένα μήνυμα χωρίς πια παραλήπτη.

...η μνήμη κάποιας πυρκαγιάς στου νου μου τη χοάνη