Ι.
Η 10η μέρα στα ξένα ήταν η πιο δύσκολη μέχρι τώρα. Νιώθω άσχετος, δεν μπορώ να συνεννοηθώ, πολλοί με αγνοούν, άλλοι με λυπούνται, οι περισσότεροι αδιαφορούν.
Κινούμαι με αταίριαστο ρυθμό, παράταιρος, ανένταχτος σε καλοκουρδσμένο κι αφιλόξενο μηχανισμό.
Οι υπηρεσίες ακόμα εμφανίζουν ατέλειες στα χαρτιά μου, οι γραμματείς με βομβαρδίζουν με desolé, docteur.
Οι φίλοι κάπως μακριά.
Φτάνει όμως να γυρίσω στο δωματιάκι
να φορτώσω το δίσκο
να βάλω τα ακουστικά
να ρίξω μια ματιά έξω, στα βαγόνια που διασχίζουν φωτισμένα οριζοντίως και εκατέρωθεν το οπτικό μου πεδίο
να πατήσω το play
innuendo
κι ο freddy, σωτήρας μου για ακόμα μία φορά.
ΙΙ.
Ένας παλιός μου φίλος έχει γενέθλια σήμερα. Δεν του στέλνω μήνυμα, βαρέθηκα τα μηνύματα. Τον βλέπω πια στους γάμους των φίλων, how typical. Δεν ήταν όμως με όλους έτσι, ρε αντρέα. Μερικούς μόνο τους πήρε η μπάλα αλύπητα.
Στέλνω τις ευχές μου στον κυβερνοχώρο, σαν κάποιος παλιότερος που φωνάζει πάνω από ένα βράχο προς τη θάλασσα ένα μήνυμα χωρίς πια παραλήπτη.
...η μνήμη κάποιας πυρκαγιάς στου νου μου τη χοάνη
3 σχόλια:
Μη μασάς φίλε! Η αρχή πάντα είναι δύσκολη. Και όταν τελικά όλα θα βρουν τη θέση τους, κάτι τέτοιες στιγμές με τον Freddy και τα βαγόνια θα τις θυμάσαι με χαμόγελο...
ΥΓ: Οι φίλοι ποτέ δεν είναι μακριά.
Έλα φίλε, έχεις μεγάλο δίκιο. Τώρα που το ξανδιαβάζω δε, το βρίσκω φοβερά επικολυρικοδραματικό που θά λεγε και μια ψυχή. Δε βαριέσαι, τα λόγια πετάνε, τα γραπτά μένουν, τα blog βρίσκονται μετέωρα στο ενδιάμεσο.
Εμένα μου άρεσε.
Δημοσίευση σχολίου